ایمپلنت

ایمپلنت‌های دندانی پروتزهای کاشتنی هستند که به‌عنوان جایگزین دندان‌های از دست رفته استفاده می‌شوند و از جنس تیتانیوم ساخته شده‌اند که با استخوان فک سازگاری بالایی دارند و پس از کاشت در استخوان، به‌صورت طبیعی عمل می‌کنند. این ایمپلنت‌ها به‌عنوان ریشه‌های مصنوعی دندان در داخل استخوان فک قرار می‌گیرند و پس از جوش خوردن با استخوان (استئواینتگریشن) تاج دندان مصنوعی روی آن‌ها نصب می‌شود که ظاهری مشابه دندان طبیعی دارد و عملکرد جویدن را بهبود می‌بخشد.

ساختار و مراحل کاشت ایمپلنت

• ابتدا فیکسچر یا پایه ایمپلنت که شبیه ریشه دندان است، با جراحی کوچک در داخل استخوان فک قرار می‌گیرد.

• پس از گذشت ۴ تا ۶ ماه و اطمینان از ثبات ایمپلنت، تاج دندان ساخته شده متناسب با رنگ و فرم دندان‌های طبیعی فرد روی آن نصب می‌شود.

• اتصال بین فیکسچر و تاج توسط قطعه‌ای به نام اباتمنت انجام می‌شود.

مزایای ایمپلنت

• حفظ استخوان باقی‌مانده و جلوگیری از تحلیل استخوان فک که به‌دلیل بی‌دندانی رخ می‌دهد.

• عدم نیاز به تراش دندان‌های مجاور در صورت استفاده از پروتز ثابت.

• دوام و ماندگاری بالا که می‌توان آن را درمانی مادام‌العمر دانست.

• ظاهر طبیعی و عملکرد مشابه دندان طبیعی که باعث افزایش اعتماد به نفس و بهبود کیفیت زندگی می‌شود.

انواع ایمپلنت

ایمپلنت‌ها از نظر محل قرارگیری و شکل به چند نوع تقسیم می‌شوند که رایج‌ترین آن‌ها ایمپلنت اندوستال (Endosteal) است که به شکل پیچ در استخوان فک قرار می‌گیرد. این نوع خود شامل زیرگروه‌هایی مانند ایمپلنت پیچی، استوانه‌ای و تیغی است که هرکدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند.

عمر مفید و ماندگاری ایمپلنت‌ها

برای تضمین عمر مفید و ماندگاری ایمپلنت‌های دندانی، رعایت چندین عامل کلیدی ضروری است:

• انتخاب دندانپزشک متخصص و با تجربه: مهارت و تخصص ایمپلنتولوژیست در کاشت ایمپلنت تاثیر مستقیم بر موفقیت و دوام آن دارد. جراحان باتجربه با استفاده از تکنیک‌های دقیق احتمال شکست ایمپلنت را کاهش می‌دهند.

• استفاده از ایمپلنت‌های با کیفیت و برند معتبر: ایمپلنت‌های مرغوب و استاندارد دوام بیشتری دارند و کمتر دچار عفونت یا شکست می‌شوند.

• رعایت بهداشت دهان و دندان: مسواک زدن منظم، استفاده از نخ دندان مخصوص ایمپلنت و دهانشویه‌های ضدباکتری به پیشگیری از التهاب لثه و عفونت اطراف ایمپلنت کمک می‌کند.

• مراجعات دوره‌ای به دندانپزشک: معاینات منظم (حداقل هر ۶ ماه) جهت بررسی وضعیت ایمپلنت و تشخیص زودهنگام مشکلات احتمالی بسیار موثر است.

• ترک مصرف دخانیات و الکل: سیگار و الکل باعث کاهش جریان خون به لثه و استخوان فک شده و فرآیند جوش خوردن ایمپلنت را مختل می‌کنند که این امر طول عمر ایمپلنت را کاهش می‌دهد.

• مراقبت‌های پس از جراحی: پیروی از توصیه‌های دندانپزشک مانند پرهیز از غذاهای سفت و رعایت نکات بهداشتی در دوره بهبودی، به تثبیت بهتر ایمپلنت کمک می‌کند.

• کنترل نیروهای وارده به ایمپلنت: اجتناب از دندان‌قروچه یا فشار زیاد روی ایمپلنت با استفاده از محافظ دهان (نایت گارد) در صورت نیاز، از آسیب به ایمپلنت جلوگیری می‌کند.

• تغذیه مناسب: مصرف مواد غذایی حاوی کلسیم، ویتامین D و پروتئین به حفظ سلامت استخوان فک و افزایش دوام ایمپلنت کمک می‌کند.

 

با رعایت این نکات، طول عمر ایمپلنت معمولاً بین ۱۵ تا ۲۵ سال است و در مواردی حتی تا ۳۰ سال یا بیشتر نیز دوام می‌آورد.

این ماندگاری بالا به دلیل جوش خوردن پایه تیتانیومی ایمپلنت با استخوان فک (استئواینتگریشن) است که آن را به ریشه‌ای طبیعی دندان تبدیل می‌کند و مقاومت بالایی در برابر فشارهای جویدن ایجاد می‌کند.